سازه های فضائی
سازه های فضایی شکلهای هندسی منظمی هستند که در کنار یکدیگر تکرار شده و با اتصال مکرر این اجزا شبکه ای مستحکم و یکپارچه با ساختاری سه بعدی
ایجاد می کنند . این اجزا از المانهای طولی ( با مقطع های مربعی ، دایره ای ، مثلثی و ... ) و اتصالهایی که هر روز بر انواع آنها افزوده می شود تشکیل می
شود . بطور کلی به سازه هائی که دارای شبکه ها، سقفهای طاقدار، گنبدها، برجها، شبکه های کابلی، سیستمهای فضایی، مجموعه های تاشو و ... باشند، سازه
های فضایی گفته میشودسازه های فضایی
جنس المانهای طولی متنوع بوده و بسته به نوع مصرف آنها متغیر خواهد بود ولی معمولاً از انواع پلاستیک و پروفیل ، فولاد و آلومینیوم استفاده می شود
به عنوان نمونه هایی از این نوع سازه ها در ایران ، پوشش مرقد امام و سقف چند غرفه نمایشگاه بین اللملی تهران را می توان نام برد . البته این نوع سازه پدیده
خیلی جدیدی نیست ، زیرا گراهام بل طرحهایی از شبکه های منظم هندسی که کاربرد ساختمانی داشته باشد تهیه کرده بود . همچنین آلاچیقهای عشایر محلی ایران
، سبکی مانند این نوع سازه ها دارند ولی در دهه 60 میلادی بود که این نوع سازه ها به صورت موضوعی بین اللملی و قابل بحث مطرح شد به طوری که اولین
کنفرانس بین اللملی سازه های فضایی ( فضاکار ) در سال 1966 در دانشگاه ساری انگستان برگزار شد .
دلیل نام گذاری
. اولین شخصی که کلمه سازه فضایی (SP.ST) را بکار برد تیموشکنو بود که در مقابل این کلمه از لغت (Plan structure) استفاده کرد.این لغت در حدود 30 سال قبل اشکالی نداشت اما با پدید آمدن موضوعاتی همچون مهندسی هواوفضا-سازه ، اختلافی در تفهیم لغت فوق بوجود آمد و اساتید بسیاری کوشش کردند تا این لغت را اصلاح کنند که در نهایت از لغت های Spatial و Triactive استفاده کردند و برای Plane structure از لغت Biactive استفاده نمودند
گویها به سه دسته تقسیم می شوند:
گویهای معمولی دارای 18 سوراخ با زوایای ارتباطی 45 درجه
گویهای استاندارد که برای اتصالات با زوایای خاص بکار می روند.
گویهای ویژه سرستون که قسمتی از آن بصورت استوانه ای و قسمتی بصورت کروی می باشد.
