بخشی از مطلب
در زیر راهکارهایی که در دوره مدرن برای کاربردی کردن معماری پایدار آمده که خود نیز قابل نقد است ذکر می شود:
1) به حد اکثر رساندن آسایش انسان به واسطه ی انجام: جذب نور روز، منظر دلپذیر، کیفیت مناسب هوا، عایق صوتی مناسب، کنترل مناسب دما، کنترل دلخواه رطوبت، مراقبت های موثر کیفیتی و پیش بینی های لازم ایمنی، کنترل مناسب انسانی و ...
2) برنامه ریزی کارآمدجهت: سیلان و تحرک مناسب مصرف کنندگان در فضا، ایجاد امنیت قابل تحقق، سهولت در انطباق و تغییر پذیری، قابلیت پاسخگویی در برابر خواسته های مصرف کنندگان، درهم آمیختگی سازه ساختمان با تاسیسات و ...
3) طراحی برای تغییر توسط: طراحی ساده و مدولار که خو را بتواند با توسعه و افزایش نیازمندیها وفق دهد، ایجاد سهولت جهت تغییر نقشهو کارکردها در درون بنا و ...
4) به حداقل رساندن هزینه های جاری برای انرژی: با استفاده از حداکثر انرژی مجانی مانند نور روز، گرمای خورشید، باد و ...، کنترل تغییرات دما، عایق کاری حرارتی مناسب، روش های موثر و مناسب کنترل و نظام های کارآمد ساختمانی و بکار گیری گیاهان و ...
5) به حداثر رساندن فضاهای قابل استفاده توسط: تقلیل مساحت باغچه ها در داخل ساختمان، حداقل نمودن فضای کانال کشی های هوا، حداکثر نمودن در هم آمیختگی عناصر سازه ایی و تاسیساتی، برطرف نمودن ضرورت سقف کاذب در ساختمان
6) به حداقل رساندن هزینه های احداث ساختمان توسط: تقلیل فضاهای تاسیساتی و موتورخانه، تقلیل پیچیدگی در فضا و عناصر خدماتی، هماهنگسازی سازه و عناصر خدماتی، استفاده از سازه کار آمد و ...
7) تقلیل هزینه نگهداری ساختمان توسط: استفاده از مصالح با دوام، تجهیزات با عمر زیاد، سیستمهای کنترل محیطی ساده و قابل اطمینان، دسترسی مناسب برای نگهداری و تعمیرات و...
8) حفاظت و ارزش بخشیدن ارزش های طبیعی به واسطه: در هم آمیختگی با طبیعت وحشی و حیوانات و توجه به پایداری کلیه ی میکرو ارگانیسم ها، توجه به شرایط سبز، جمع آوری آب باران و بازیافت آب شیرین، بازیافت موثر از فاضلاب و بکارگیری آن و ...
و....
